Mijają kolejne dni, od kiedy nasza pociecha po raz pierwszy przekroczyła próg przedszkola. I każdego ranka powtarza się jeden i ten sam schemat: łzy przeplatają się z prośbami o pozostanie w domu, maluch tuli się do rodzica i za nic nie chce go puścić. W głowie zaczynają rodzić się wątpliwości i pytania, czy na pewno dobrze zrobiliśmy, posyłając dziecko do przedszkola? Czy dziecku nie dzieje się krzywda? Czy to normalne zachowanie?
Drodzy Państwo, uspokajamy: to częsta reakcja u dzieci, szczególnie tych młodszych. Zupełnie naturalnym jest, że dzieci tęsknią za rodzicami i domem. Przedszkole jest dla nich pierwszym ważnym sprawdzianem samodzielności. Każdy maluch na swój sposób przechodzi okres adaptacyjny, różna jest także jego długość. Niektóre dzieci po kilku dniach z radością dreptają na powitanie swojego nauczyciela, inne potrzebują na to kilku tygodni. Zdarza się, że zadowolony z pobytu w przedszkolu szkrab nagle zaczyna buntować się i żądać pozostania w domu. Przyczyn takiej sytuacji może być wiele: kłótnia z kolegą, dłuższa nieobecność w przedszkolu z powodu choroby, nowa sytuacja domowa, np. wyjazd taty lub pojawienie się na świecie nowego członka rodziny. Dodatkowo część dzieci po poznaniu miejsca i wszystkich zabawek nagle uświadamia sobie, że w przedszkolu zostaje samo bez rodziców i płaczem manifestuje swoje niezadowolenie.
Co robić w takiej sytuacji? Po pierwsze i najważniejsze: zachować spokój. Dzieci podświadomie wyczuwają emocje rodziców. Niepewność mamy czy taty będzie dla nich dodatkowym bodźcem do prób negocjacji o pozostanie w domu. Porozmawiaj ze swoim dzieckiem i wyjaśnij mu, dlaczego musi iść do przedszkola. Przedstaw przy tym pozytywne aspekty tej sytuacji: poznanie nowych koleżanek i kolegów, ciekawe zabawy, miłe panie, interesujące zajęcia dodatkowe. Postaw na krótkie pożegnania i zaznacz, kiedy przyjdziesz po swoją pociechę. Pamiętaj, aby wyznacznikiem Twojego powrotu była charakterystyczna część dnia np. obiad, umycie zębów lub odpoczynek. I zawsze bądź na czas, aby nie stracić zaufania swojego dziecka. Umów się na spotkanie z nauczycielem przedszkolnym, może wspólnie znajdziecie odpowiedź na pytanie, dlaczego Twój maluch boi się przychodzić do placówki. Możesz spróbować również porozmawiać z przedszkolnym psychologiem. Zaproponuj swojemu dziecku zabranie ze sobą „talizmanu”, który będzie pomagał mu w trudnych chwilach. Może być to np. ulubiona zabawka lub zdjęcie rodzica. Wymyśl razem ze swoją pociechą cel pójścia do przedszkola, np. stworzenie rysunku dla mamy lub taty, nauczenie się nowej piosenki, podlanie przedszkolnego kwiatka. Zawsze wypowiadaj się pozytywnie o paniach i samej placówce. To umocni dziecko w przekonaniu, że miejsce jest dla niego przyjazne i bezpieczne. Rozmawiaj ze swoim szkrabem o dniu spędzonym w przedszkolu, ale nigdy nie próbuj wyciągać informacji na siłę. Uszanuj, jeżeli maluch nie będzie miał ochoty na rozmowę. I pamiętaj, aby nigdy nie porównywać go z innymi dziećmi, nie wspominaj, że Kasia i Jaś w przeciwieństwie do niego nigdy nie płaczą – daj dziecku czas na przystosowanie się do nowego miejsca w jego tempie.
Okres adaptacji to czas trudny nie tylko dla dziecka, ale i dla rodziców. Jeżeli czujesz potrzebę, możesz spróbować zasięgnąć rady innych rodziców, którzy mają swoje pociechy w przedszkolu. Być może ich historie są podobne do Twojej? A może jakaś mama znalazła fantastyczny sposób, aby jej dziecku było łatwiej odnaleźć się w przedszkolnej rzeczywistości? Takie rozmowy potrafią być ukojeniem dla wewnętrznych obaw i niepokojów. Spróbuj spojrzeć na całą sytuację bardziej optymistycznie, a za kilka miesięcy z pewnością poczujesz dumę widząc swoje dziecko, które dzielnie i z radością maszeruje do przedszkola.
Anna Watras
pedagog – wychowanie wczesnoszkolne
i przedszkolne
dyrektor przedszkola
